Er was eens een Shiba dame van 11 jaar die uit het niets spulletjes kapot ging maken in huis. Er sneuvelde een houten dienblad en een hele zak vol breiwol werd overhoop gehaald… Zo begon dit verwarrende sprookje op 16oktober jongstleden.
Ohnee! We hebben een sloophondje!

Kimiko is geen sloophondje. Nooit geweest ook. Ze heeft zelfs nog niet zoveel als gelikt aan spulletjes die niet van haar zijn. Dat ik op een dag uit mijn werk kwam en dit dienblad en de breiwol zo aantrof was dus wel even schrikken! Algauw ontdekte ik dat een tandje, dat al een tijdje iets losser zat, nu nog losser zat. Ik weet haar gedrag dus aan het ongemak dat die losse tand met zich mee bracht en belde de dierenarts. Ik maakte een afspraak om het tandje even te laten trekken. Iets waarvan we dachten dat ik dat zelf ook wel zou kunnen. Maar ik ben een watje. Te onzeker. Dus durfde dat niet zelf.
Op 17 oktober togen Kimi en ik aan het eind van de middag naar de dierenarts. Fluitje van een cent dacht ik nog. We staan binnen 10 minuten weer buiten. Maar nee hoor. De dierenarts kreeg de tand niet zomaar even getrokken. Bovendien ontdekte hij nog meer probleempjes in haar mond. Ookal was haar gebit 2 jaar eerder al gereinigd (bij een andere dierenarts), het bleek er niet best aan toe te zijn. We besloten dat ze hier meteen aan geholpen mocht worden. Ze had lang genoeg niet gegeten en kon dus verdoofd en behandeld worden. Haar hele gebit werd grondig schoongemaakt en in totaal moest de dierenarts 4 tanden trekken. Na de ingreep, die ongeveer een uurtje duurde, kreeg ik haar meteen mee naar huis. Een suffe Shiba zat als een soort Stevie Wonder in de auto te wiebelen en zag waarschijnlijk de nodige roze olifantjes voorbij komen.
Een dag later was ze weer volledig de oude. En ze heeft niks meer gesloopt. Dus…ze leefden nog lang en gelukkig? Helaas!
Nat schaap
Een kleine week later merkten mijn vriend en ik op dat ze toch wel heel veel dronk. Niet de zuinige likjes die ze normaal doet uit de drinkbak, maar echt tot een minuut lang gulzig staan klotsen bij die drinkbak. Heel opmerkelijk! We hebben dit een paar dagen aangekeken en plots begon ze ook in huis te plassen. Niet geheel onlogisch als je bedenkt dat ze, ik ben het gaan afmeten, soms wel een liter per dag naar binnen werkte. Wat ons alleen frappeerde, is dat ze alleen in huis plaste als wij er niet waren. En dat ze dit alleen in haar manden deed. Niet op de vloer, niet op de bank, niet op het vloerkleed.
De wasmachine draaide overuren en de badkamer heeft dagenlang naar nat schaap geroken (want ook haar schapenvachtje werd nat en moest gewassen worden). De plasjes waren ook bijna altijd verrassinkjes als we thuis kwamen. Ze deed dit het gros van de tijd als ze alleen thuis was blijkbaar. Zou ze zich er zo voor schamen dat ze het niet op kon houden? Of was er iets anders aan de hand?
We vertrouwden het niet…Omdat Kimiko natuurlijk al wat ouder is en ouderdom met gebreken komt, heb ik haar in de laatste week van oktober weer in de auto gezet naar de dierenarts. Deze heeft haar urine onderzocht en een uitgebreide bloedtest gedaan. Want veel drinken en plassen kan duiden op verschillende medische aandoeningen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan:
– Suikerziekte
– Afwijking in de lever
– Diabetes Insipidus
– Ziekte van Cushing
– Ziekte van Addison
– Dementie

Gelukkig waren urine en bloed perfect. Een plaatje zoals je het in de theorieboeken tegenkomt zeg maar. Alle waardes zaten netjes binnen de marges en dat was blijkbaar behoorlijk uitzonderlijk bij een hond van 11. Wij trots natuurlijk! Maar gut…wat is het dan he? Het vele drinken bleef gebeuren en telkens als we langer dan pakweg 60 minuten weg waren, vonden we weer een nat kleedje of kussen in een van haar manden. Het begon me ook op te vallen dat Kimi op een hele gespannen en overdreven enthousiaste manier reageerde als we thuis kwamen. Daar zat heel veel opgebouwde spanning in. En meteen daarna ging ze enorm veel drinken. Idem als er visite binnen kwam. Gedurende 18 dagen (vanaf de dag van het bloedonderzoek) heb ik bijgehouden wanneer ze in huis plaste. 11x gebeurde dit wanneer we niet thuis waren. 4x wanneer we wel bij haar waren.
We hebben hieruit de conclusie getrokken dat ze, om onverklaarbare redenen, heeft besloten om op haar 11e verlatingsangst te ontwikkelen. En dat ze zich daarbij heeft aangewend om bij stress veel te drinken. Het is bekend dat honden die stress hebben, positief of negatief, dit afreageren. De ene hond doet dit door een speeltje in zijn bek te pakken als hij heel enthousiast en blij is. De andere hond doet dit door de voordeur aan gort te krabben en je gepleisterde muren op te vreten. Kimi had besloten om te gaan drinken. En te plassen in huis.
Diabetes Insipidus uitsluiten
Toch knaagde er nog iets aan me…En verschillende vrienden van me bevestigden dat knagende gevoel. Er was nog iets dat ik wilde uitsluiten. Er is namelijk een nieraandoening, Diabetes Insipidus, waarbij de enige waarneembare symptomen zijn dat de hond veel drinkt en plast.
www.diergeneeskundigcentrum.nl: Diabetes insipidus is de aandoening waarbij het hormoon ADH (anti-diuretisch hormoon) ookwel AVP (arginine vasopressine) genoemd, niet goed werkt. Het belangrijkste en vaak enige symptoom bij diabetes insipidus is het buitengewoon veel plassen en drinken. Over het algemeen vertonen de dieren geen andere klachten.
ADH is een hormoon wat in de hypothalamus in de hersenen wordt geproduceerd en wordt via het bloed naar de nieren getransporteerd. ADH bevordert in de nieren de waterresorptie waardoor de urine geconcentreerd kan worden. Wanneer er onvoldoende ADH in de hersenen geproduceerd wordt óf de cellen in de nier reageren onvoldoende op ADH zal het concentrerend vermogen van de nieren afnemen met als gevolg de produktie van enorme hoeveelheden urine. Om dit grote verlies aan vocht te compenseren zal de hond veel gaan drinken.
In overleg met de dierenarts heb ik een test gedaan om deze ziekte uit te sluiten. Je kunt dit op 2 manieren testen:
- De Dorstproef: Gedurende 12 of 24 uur krijgt de hond geen drinken. Elke 2-4 uur vang je urine van de hond op en die staaltjes worden met elkaar vergeleken. Als de hond Diabetes Insipidus heeft, blijft de urine waterig, omdat de nieren de urine niet kunnen concentreren. Dit vanwege het ontbreken van het hormoon dat dit stimuleert. Is de urine steeds geconcentreerder gedurende de testperiode, dan heeft hij geen Diabetes Insipidus. Wat gevaarlijk is aan deze test is dat als de hond daadwerkeling deze aandoening heeft, het ontzeggen van water ervoor kan zorgen dat de nieren het lichaam vergiftigen. Daarbij kan de hond ook psychisch een klap krijgen als je hem 12 tot 24 uur de mogelijkheid tot drinken ontneemt.
- Oogdruppels: Deze test duurt 3 dagen en wij hebben hier voor gekozen. Op dag 1 houd je exact bij hoeveel de hond drinkt. Op dag 2 druppel je 2x daags 1 druppel Minrin in elk oog. (Deze druppels bevatten een synthetische versie van het hormoon dat de nieren vertelt dat ze de urine moeten concentreren). Op dag 3 idem. Je vergelijkt hoeveel de hond drinkt en wat de kleur van de urine is ten opzichte van dag 1. Zie je op dag 2 en 3 duidelijk dat de hond minder gaat plassen en de urine concentreert, dan weet je dat hij Diabetes Insipidus heeft en zul je de oogdruppels voor de rest van zijn leven geven. Zie je geen verandering? Dan is de conclusie dat het gedragsmatig is. (Nog een hele dikke dankjewel aan Danielle Verhaar die mij dit flesje Minrin opstuurde!)
Bij Kimi veranderde er bij de test met Minrin helemaal niks. Hier waren we heel blij mee! Lichamelijk is ze dus echt zo gezond als een vis! Maar ik baalde ook. Want ons meisje bleek dus een redelijk complex gedragsprobleem te hebben ontwikkeld. En dat ombuigen is geen synecure! Zeker als je ook als baasje inmiddels behoorlijk moe bent doordat je je eigenlijk al 3 weken aan een stuk zorgen maakt om je hond.
Daar komt nog bij dat ik geen idee had hoe we dit konden aanpakken. Benchtraining, een veel gebruikte methode om verlatingsangst aan te pakken, durven we niet aan in verband met Kimi’s verleden. We willen haar niet opsluiten. En verder las ik erg weinig op internet over het aanpakken van verlatingsangst bij oudere honden. En ookal schreef ik al talloze artikelen over gezondheid, gedrag en welzijn van honden, over verlatingsangst heb ik me nog nooit gebogen eigenlijk. Gevalletje “handen in het haar” dus.

Gelukkig heb ik in mijn omgeving een aantal mensen met enorm veel kennis en had ik gedurende deze periode al telefonisch contact gehad met Jonita Kraaijeveld. Zij heeft een Holistisch Centrum voor mensen en dieren en mijn intuitie vertelde me dat zij Kimi kon helpen. Op afstand heeft ze een week of 2 geleden al contact gemaakt met Kimi om te kijken wat er aan de hand kon zijn. En gisteren zijn Kimiko en ik in haar praktijk geweest voor een behandeling. Om het verhaal enigszins behapbaar te houden, vertel ik je hier binnen een paar dagen meer over 🙂
Ben je wel alvast benieuwd naar het werk dat Jonita doet? Dan kun je dit filmpje al eens bekijken.
[embedyt] http://www.youtube.com/watch?v=dPIPf0GQyeU[/embedyt]